Buurvrouw

Als ik in het afgelopen jaar in mijn voortuin zat, kwam altijd buurvrouw Veerle voorbij.

Zo vroeg ze ook nog eens, of ik haar sleutels niet gevonden had. Na een inbraak was er van alles in de voortuintjes door de dieven weggegooid.

Ik heb steeds meer moeite met achteloze daden. Mensen die weggooien hebben teveel, de luxe van de overdaad, zelfs dieven hebben dat. Ik heb daar moeite mee. Alles is kostbaar, zelfs ogenschijnlijke futiliteiten.

Je weet nooit wanneer iets bijkomstig is of net heel belangrijk.

Veerle woonde twee huizen verder als mij. Veerle was 36, had een kindje van 6 en een kindje van 9. Het was een heel aantrekkelijke jonge vrouw met kastanjebruin haar. Ze was al enkele jaren gescheiden en kleedde zich als een vrouw.

Daar hou ik van, een vrouw die er als een vrouw uit wilt zien.

Ik was altijd vrolijk als ik in mijn voortuin stond en zij kwam voorbij. Soms praatten we een beetje over niets. Voor mij was het nooit lang genoeg. Hoe is dat met een oud hart... Verwachtingen die beter gekortwiekt worden. Ze kon zo heerlijk op me lachen en ik stelde me dan iets voor...

Haar kindjes waren altijd vrolijk en nieuwsgierig. Misschien kwamen ze wel pieren in mijn versgewoelde grond zoeken, als ik het aan Veerle vroeg.

De kindjes zijn er nog, maar... Dat gaat niet meer. Veerle is dood.

Vorige donderdag, na één dag, is ze gevonden, in haar huis, op bed.

Ze heeft zich het leven benomen.

Op mijn dak zaten de laatste week drie Ieren tiles te leggen en te timmeren. Ik ging geregeld naar boven en zij hadden nog het vakmanschap bewonderd waarmee het dak van haar huis afgewerkt was. En mij erop gewezen.

Even, maandag of dinsdag zagen we Veerle nog in haar tuintje verschijnen met een witte blouse. Het was de laatste keer dat ik dit beeld van haar zag. Toen moet ze haar kindjes naar haar ex-man gebracht hebben, ze waren van dinsdagavond bij hem. 
Ze zal niet meer terugkomen. Het was géén achteloze daad, ze had zelfs in haar afscheidsbrief genoteerd hoe haar uitvaart moet verlopen. Ze heeft niets weggegooid.

Veerle heeft niets weggegooid, ze had niet de luxe van de overdaad.

Integendeel, mijn herinnering, mijn schaarse beelden van Veerle zijn nu pas kostbaar voor me geworden. Ze blijven uniek en gaan nooit weg.

Maar betaalbaar zullen ze ook nooit zijn, zoals dat met andere unieke, bewaarde stukken wel vaak gaat.