Hierzijn 1

Het is hier nu 13:10 op een maandagmorgen dat ik niet meer moet werken. De zon schijnt, en ze schijnt binnen in mijn veranda. Dadelijk gaat die open op binnen. Daar komt een eerste behaaglijke warmte mij schoorvoetend begroeten. Het lijkt wel Thailand. Eén verschil, daar snijdt de zon nooit door je blikveld heen maar staat ze altijd op je kruin. Op Radio Eén pompen Sam en Dave I'm A Soul Man door de ether. Ik was 16 en hield vinger aan de pols. Ik was hip en in. Met alles mee! De Beatles begonnen, de Stones begonnen, de Kinks waren er, The Who, waahw, what a band, look for it. Dylan en Donovan met Sunshine Superman. De Animals, The Supremes, The Troggs, Summer in the City van The Lovin' Spoonful, Daydream; Summer in the city. Spencer Davis, Billy Joe White, The Bar-Kays, Marvin Gaye, How sweet it is. Ik smolt weg en droomde van een liefde. Ik hield als dj avant la lettre in de zaal in Aalst op eigen initiatief een fuif op zaterdagavond. Samen met Camille, mijn kameraad. Ik vond zo dat dat moest. Ik weet niet waar ik het idee vandaan haalde. Het bestond nog niet, niets bestond in die tijd. En zeker geen hete chicks in een dorpszaal. Daarvoor deed ik het. Nu weet ik het weer. Als ik ergens voor ga, doe ik dat. Dan denk ik niet meer na. Het was een evenement! Goede fuif. Waar al dat volk vandaan kwam, weet ik niet. We hadden toch geen reclame gemaakt. Hier trad ik als dj op, voor de eerste keer, en ook voor de laatste. Ik opende de fuif en de dans met dat vette, groovy nummer I'm A Soul Man. Tribute to Sam & Dave. My friends. Respect. Vandaar mijn vibraties van het ogenblik. Lente.