Ja, 't is allemaal nogal onverwachts gekomen, hoewel ik enkele mensen had getipt! Vorige donderdag heb
ik het vliegtuig naar Thailand genomen . De kans was te mooi om ze te laten
liggen. Ik kreeg officiële toestemming om 'het land te verlaten'. Dus... De
crash met die lompe vrachtwagen enkele maanden geleden is me echt niet goed
bevallen en kwam op een verkeerd moment. Sommige dingen overkomen je, voor
andere kun je kiezen. Ik hoor dat het sneeuwt en heel koud is bij jullie. Hier
is het dag en nacht meer dan 35 graden. Zalig. Ik voel al die pijn aan mijn
oude botten al niet meer. En zeker in mijn twee vingers niet.
Ik ben goed toegekomen en nu al vijf dagen hier. Maar wie ben ik, als het opnieuw niet met hindernissen is. Toen ik mijn koffer op het vliegveld genomen had en naar de uitgang ging, ben ik op de roltrap gevallen. Heel stom, mijn nieuwe Benetton-koffer ging lopen op zijn vier wieltjes en ik pakte ernaar. Had ik beter niet gedaan. Ik uit evenwicht en benggg, daar lag ik naar beneden te huppen. Resultaat: twee diepe sneden in mijn elleboog en bloed en blauwe plekken. Ik mocht van de emergency niet weg, ‘where you are from? Bel-gi-jum, aha!’En ze voerden me direct met de ambulance naar het ziekenhuis, waar ik letterlijk opgelapt werd. Heel professioneel. De dokter pompte zeker tien spuiten verdoving in mijn vel, voor hij begon.
Sympathieke dokter en heel leuke nurses. De dokter, twintig jaar States, heeft me tijdens zijn naaiwerk supplementair heel wat goede raad gegeven over hoe de Thaise ladies in elkaar zitten. En ik kon dadelijk praktiseren. Want die nurses... je moet wel naar ze luisteren! Ik heb het geweten! Toen ik daar zo'n paar uurtjes lag, moest ik pipi, maar ik mocht niet opstaan en moest in de rolstoel. Het toilet was tweehonderd meter verder, en dat was te ver in mijn toestand... Haha. Maar het werd nog erger, want ze riepen een verpleger op, om me te brengen. Die kwam maar niet opdagen. Zo lag ik daar nog een half uur te wachten en toen was mijn pipi bijna te ver gegaan.
Eén van de nurses, een hele jonge, negentien denk ik, was net een prentje. Ze had drie lange zwarte haren die uit haar kin groeiden. Ze waren zeker zeven centimeter lang als je eraan trok, maar dat mocht ik toch net niet doen. Die drie haren mogen er niet uit, want op een of andere manier heeft het iets met geluk te maken. Hoe het precies in elkaar zit, ik zal het bij mijn volgende bezoek aan het ziekenhuis vragen. Die dokter zag onmiddellijk dat ik leraar was. Ben ik dan zo misvormd? Het geneest nu voortreffelijk en zo kan ik achteraf gezien het ziekenhuisleven van onze beide landen vergelijken. Haha.
Nadeel van de hele historie is dat ik voor enkele weken in de buurt van Bangkok moet blijven voor controle. Gisteren ben ik al geweest, volgende vrijdag en in de week erna gaan de draadjes eruit. Maar ik klaag niet. Op het terras waar ik lekker in de schaduw zit, komen net twee katten zonder staart me gezelschap houden. Waar vind je dat nog? Zeker in België niet. Ondertussen zoeven de Thai people op hun brommertje voorbij, met zijn vijven, twee kindjes voorop, dan pap, dan nog ouder kindje en dan mam, allemaal nog boekentassen ertussen, keurig in uniform, net van school gehaald en dan nog even naar de winkel voor groenten.
Op dat terras dus moet ik aan het verhaal van mijn moeder denken. Als ze vertelt hoe mijn grootvader, haar vader dus, de man die zijn naam aan mij heeft doorgegeven, op zondagavond op zijn brommer met haar achterop en nog een valies in haar rug, naar de kostschool in Hoepertingen bracht. Bij mijn wekelijkse bezoeken vertelt ze dat verhaal wel tien keer. Ik ben het nog niet moe gehoord. Het is mijn moeder, weet je! Bij dit alles vanuit Bangkok toch wel een kanttekening. Ik heb in de voorbije dagen veel tijd verloren aan het zoeken naar een 'personal nurse'. De dokter wou dat mijn genaaide elleboog dagelijks heel goed verzorgd werd. Ik heb ondertussen naar best vermogen gehandeld. Maar luisteren, dat moet je wel naar ze!
